Once Upon a Time at a Fashion Week

เรื่องที่ลืมไม่ลงเมื่อนึกถึงแฟชั่นวีค

พอลงนั่งคิดว่าสัปดาห์นี้จะเขียน(หรือบ่น)เรื่องอะไรในวงการแฟชั่น ก็พลันที่เมืองไทยมี Elle Fashion Week เกิดขึ้นพอดี สมัยก่อนเราไปดูแฟชั่นโชว์ทั้งใน Elle Fashion Week และโชว์ที่แบรนด์ต่าง ๆ จัดเองอยู่บ้าง เพราะสนุกที่จะได้ไปดูว่าดีไซเนอร์ไทยแต่ละท่านจะพรีเซ้นต์วิชั่นของตัวเองในแต่ละคอลเลคชั่นออกมาอย่างไร นึกย้อนไปก็พบว่า มีหลายโชว์ที่ยังคงประทับใจมาจนทุกวันนี้ แถมมีหลายครั้งที่เราพบว่า เฮ้ย น้องดาราคนที่กำลังโด่งดังรุนแรงในช่วงนี้นั้น จริง ๆ ตอนยังไม่ดังและยังเด็กกว่านี้เราเคยเห็นว่าเดินแฟชั่นโชว์มาก่อน ที่จำได้ชัด ๆ ก็คงเป็นณเดชน์ คูกิมิยะที่เตะตามาตั้งแต่ตัวยังไม่โตเท่าไหร่ แต่ว่าเดินแบบได้มั่นใจดีจัง (คือนางมีหน้าหล่อ ๆ เป็นทุนอะนะ)

อย่างไรก็ตาม ทุกวันนี้ไม่ค่อยได้ไปดูแฟชั่นโชว์เลย และก็ไม่ได้อยากไปดูมากเท่าไหร่ด้วยสิ (สงสัยแก่แล้ว 55) พูดเหมือนอยากไปก็ไปได้เลยทุกครั้ง แบบว่ามีบัตรมานอนรอให้เข้าโชว์ตลอดงี้ จริง ๆ เปล่าเลย ออกตัวก่อนได้เลยว่า เราไม่ใช่และไม่เคยเป็นคนวงในที่จะได้รับบัตรเชิญไปดูแฟชั่นโชว์อะไรแบบนี้อยู่แล้ว เพียงแต่ว่าเมื่อมีความสนใจ การหาบัตรเพื่อไปดูโชว์มันก็คงไม่ใช่เรื่องยากเกินไป ส่วนใหญ่โชคดีที่ทำงานพีอาร์ ก็เลยมีคอนเนคชั่นของเพื่อนของเพื่อนหรือของใครซักคนที่รู้จักและหาบัตรมาให้ได้ ก็เลยได้นำพาให้ตัวเองเข้าไปนั่งดูโชว์ พร้อมกับแอบมองเซเลบฯในวงการแฟชั่นแต่งตัวสะสวยมานั่งฟร้อนท์โรว์ ซึ่งสำหรับเรา เราว่าสนุกดีไม่แพ้ตัวโชว์เลยนะ 55

แต่ถึงขนาดว่าไม่ใช่คนในแวดวงแฟชั่น ปรากฏว่าเคยมีปีหนึ่ง ที่เราได้ไปดูแฟชั่นโชว์ใน Elle Fashion Week แบบมีเรื่องมาเล่าต่อ เรื่องนี้อยากเล่าให้อ่านกันขำๆ (หากมีชื่อใครปรากฏขอให้คิดว่ามันคือนามสมมติ..แต่ดีที่สุดเราจะไม่ออกชื่อใคร 55)

เรื่องมันเริ่มจากว่าเราเห็นลิสต์โชว์ของแบรนด์ต่าง ๆ ใน Elle Fashion Week ในปีนั้นแล้วก็อยากดูอยู่สามโชว์ ทีนี้ในเวลานั้น ที่บริษัทมีแบรนด์ ๆ หนึ่งเป็นลูกค้า และแบรนด์ดังกล่าวนั้นเป็นสปอนเซอร์งานแอลพอดี เราก็บากหน้าไปถามพี่เออีที่ดูแลลูกค้ารายนั้นว่า แอบฝากไปถามลูกค้าได้ไหมว่ามีบัตรไปดูโชว์ต่าง ๆ ในงานแอลไหม ถ้ามีเราอยากดูสามโชว์นี้ เราเองไม่ได้อยากไปดูมากขนาดจะต้องเอาให้ได้หรืออะไรเลย เราก็แค่ลองถามไป ถ้าได้ก็ไปดู ถ้าไม่ได้ก็ไม่ต้องดูก็ได้ แต่คุณพี่เออีนางนั้นก็หวังดีกับฉันมาก แทนที่จะเอาชื่อสามโชว์นี้ไปบอกและถามลูกค้าเฉย ๆ ว่ามีไหม ดันอ้างชื่อเจ้านายโดยบอกลูกค้าไปว่า “เจ้านายอยากดู ถ้ามีบัตรยังไงรบกวนขอที่นั่งดี ๆ หน่อยก็แล้วกันนะคะ”

ปรากฏว่า แทนที่นางจะส่งบัตรมาให้พี่เออีคนที่ไปขอ นางให้ messenger นำบัตรใส่ซองจ่าหน้าถึงเจ้านายเราและเอามาส่งให้โดยตรงที่ออฟฟิศ เรื่องมันก็เลยกลายเป็นเหมือนว่า เจ้านายเราได้รับบัตรเชิญจากทางลูกค้าให้ไปชมแฟชั่นโชว์ที่กำลังจะมาถึงในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า

เรื่องน่าจะจบตรงที่เราไม่ได้บัตรและเป็นนายเราต่างหากที่ไปดู เพราะเราก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยหรอกว่าเค้าไปขอบัตรกันถึงไหน ได้ไม่ได้อย่างไร จนกระทั่งเจ้านายเดินมาหาเราพร้อมกับหยิบซองจดหมายที่ใส่บัตรงานแอล แฟชั่น วีคยื่นให้เราที่โต๊ะทำงานแล้วบอกว่า “พี่ไม่ค่อยชอบไปเท่าไหร่ แต่พี่รู้ว่าเราคงอยากไป” เปิดซองออกมาพบว่า เป็นบัตรของโชว์สามโชว์ที่เรานี่แหละเป็นคนเลือก และทั้งหมดเป็นที่นั่งฟร้อนท์โรว์หมดเลย!

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อะไรที่เราสนใจ ใคร่รู้ หรืออยากได้ จงบอกให้โลกรู้ เมื่อโลกรู้ มันจะมีพลังดึงดูดบางอย่างให้สิ่งนั้นลอยเข้ามาหาเราเองจ๊ะ 555